KÖKLERİMİZDEN KOPAN EŞSİZ GİZEM

Adımlarımız dolanır dururdu,

son yazda,
yüce dağın eteklerinde.
Ellerimiz ilk kez kavuşurdu.

Bursa'nın
lodosu yalarken saçlarımızı,
başın düşerdi omzuma.

Hayaller kurardık
yalnız ikimize dair.
Aynı anda,
aynı cümleleri söylediğimiz de olurdu.

İkimiz de sadıktık köklerimize.
Sen, Cebel’in gelini olacaktın.
Ben, Ardino’nun damadı.

Ne oldu da bir firar esti aklına?
Kim kopardı seni toprağımızdan?
Kim öptü seni—
benim seni öptüğüm yerden?

Ah gülüm...
Ah benim sarı, kararsız çiçeğim.
Ben, ikimiz adına da karar verebilirdim.

Ben, bu sevgiyi
tek başıma da büyütebilirdim.

Belki...
belki o zaman severdin beni.